درباره كتاب نردبانی برای چیدن نارنج:

اگرچه می دانیم ورق ورق تاریخ، شرح حماسه های مردم این سرزمین است. اما شاید هیچ دورانی را مثل سال های دفاع مقدس تجربه نكرده باشند. انگار در این سال ها فرماندهان به تنها چیزی كه فكر نمی كردند پاداش های دنیوی بود. نه مدالی به سینه داشتند و نه حرف های عجیب و غریب می زدند. باور كردنی نیست كه گاه تا آخرین لحظات زندگی برای عده ای ناشناس باقی می ماندند. قصه فرماندهان، قصه واقعی مردان پارسا و شجاع این سرزمین است.





در بخشی از كتاب نردبانی برای چیدن نارنج می خوانیم:

او همواره در آرزوی شهادت، عرصه‌های نبرد را تجربه كرده بود. از فیاضیه و فارسیات تا مرصاد. حتی منافقین هم در مرصاد تاب ایستادگی مقابل او را پیدا نكردند. جنگ تمام شد و احمد‌، ردّ كاروان رفته‌ی شهدا را با نگاهی اشكبار رصد می‌كرد. او اكنون پدرِ دو فرزند بود. آسان نیست برای فرماندهی كه یاران همرزمش را شهید ببیند و بعد ببیند كه فرصت شهادت از دست رفته است. خودش در یك سخنرانی می‌گوید: «خدا را شاهد می‌گیرم كه هیچ روزی نیست كه از واماندگی از این كاروان، غبطه و حسرت نخورم...» اما خواست خدا بود كه او بماند.